مناظره با امیرحسین گنج بخش

انتخاب نوع نگاه و اتخاذ سیاست در قبال دستگاه رهبری جمهوری اسلامی حساس ترین و شاید هم مهم ترین وجه از هر استراتژی سیاسی است که رهبران و فعالان سیاسی و مدنی کشور برای تحقق اهداف خود در قبال حاکمیت طراحی و پیگیری می کنند. آیا شما در وضع فعلی کدام سیاست را در قبال دستگاه رهبری جمهوری اسلامی در جهت تحقق اهداف خود کارسازتر می یابید؟

برخی از یاران دیروز و امروز ما می گویند: او عمده ترین مانع تحقق خواست های دموکراتیک و مردمی است. با بودن او هیچ تحول عمده ای در اوضاع کشور متصور نیست. آنها مقابله با او، و سمت دادن همه مبارزات علیه او و نهادهای تحت امرش را تنها سیاست درست ارزیابی می کنند.

برخی دیگر از صاحب نظران این استراتژی را مضر و مقاوم کننده استبداد ارزیابی می کنند و معتقدند تقابل با دستگاه رهبری نیروهای افراط گرا را با اعتدال گرایان درون نظام را متحد می کند و راه هر نوع گشایش در فضای سیاسی و اصلاحات را مسدود می کند. آنها می گویند تنها سیاست درست جدا کردن نیروهای افراط گرا از اعتدال گرا و سمت دادن مبارزات علیه افراط گرایان است. آنها می گویند باید هرکجا که آیت الله خامنه ای بی طرف نماند و در رقابت های سیاسی، از جمله انتخابات، مداخله، و از یک طرف علیه طرف دیگر جانبداری، کرد باید این رفتار او را مورد انتقاد قرار داد و محکوم کرد.

و بالاخره برخی از شخصیت ها و چهره های سیاسی می گویند باید به جای تقابل با دستگاه رهبری با این دستگاه وارد تعامل شد. اصلاح طلبان و آزادی خواهان ایران برای پیگیری اهداف خود هیچ راهی جز این ندارند. بدون جلب حمایت آیت الله خامنه ای هیچ اصلاحی در امور جاری متصور نیست. آنها می گویند جناح های اصلاح طلب نباید اجازه دهند قدرت دستگاه رهبری جمهوری اسلامی به انحصار راست گراها و افراط گراها در آید.

به نظرم برای همه فعالین سیاسی و اجتماعی - به خصوص آنان که در داخل کشور حرکت می کنند - تصمیم گیری و انتخاب یکی از این سه رویکرد یک تصمیم گیری اجباری و گریز ناپذیر باشد.