10 04 2020
|
موضوع: یادداشت
|
محل انتشار: فیس بوک
|
نسخه چاپ
در باره مناسبات حزب چپ (فدائیان خلق) با «شورای مدیریت گذار»
تا آنجا که اسناد منتشر شده حزب چپ ایران (فدائیان خلق) گواهی می دهد هنوز این حزب در باره همکاری یا عدم همکاری یا مبارزه با تشکلی که خود را شورای مدیریت گذار اعلام کرده، به طور رسمی اظهار نظر نکرده است. رفیق بهروز خلیق، از مسئولین حزب، در پائیز گذشته در مصاحبه با عنایت فانی به سوال او درباره همکاری یا عدم همکاری با شورای مزبور پاسخ نداد.
تا آنجا که من اطلاع دارم در میان فدائیان خلق عده کمی مدافع همکاری با آن شورا هستند، اما اکثری قاطع اعضای حزب، اما از زوایای مختلف با این همکاری مخالفند و یا آن را به شروطی مشروط می کنند. برخی روی نقش سلطنت طلبان در شورای گذار دست می گذارند و برخی روی ماهیت راست گرای بسیاری اعضای آن و برخی دیگر روی مواضع جاری آنها در رابطه با سیاست «فشار حداکثری» و تحریم ها. تا اینجا من هیج مقاله یا اظهار نظر صریح در دفاع از همکاری چپ ها با شورای گذار ندیده ام. اما کسانی که هم با حزب چپ و هم با شورای گذار همکاری دارند، به استناد مصوبات کنگره حزب چپ ایران (فدائیان خلق) در مورد «گذار خشونت پرهیز از جمهوری اسلامی» که هدف استراتژی هر دو تشکل اعلام شده است، تاکید دارند که بدون همکاری جریان های مختلفی که برای گذار فعالیت می کنند، گذار رخ نخواهد داد.
اما اسناد حزب چپ آشکارا صراحت دارد که گذار از جمهوری اسلامی به جمهوری دموکراتیک باید بدون مداخله و تکیه بر نیروی خارجی باشد. حزب چپ خواهان تقویت جامعه مدنی و تکیه بر فشار اجتماعی برای گذار است. در حالیکه شورای گذار از اساس به امید بهره گیری از شرایطی که دولت ترامپ ایجاد می کند پا به عرصه وجود گذاشته است. سوابق و روابط بنیان گذاران اصلی آن نیز گواهی می دهد که هیچ گاه اعتقاد نداشته اند که فقط به اتکای نیروی خود قادر به گذار هستند. معنای عملی همکاری با شورای گذار یعنی همکاری با حامیان سیاست فشار حداکثری و تشدید تحریم ها.
این تحلیل از اساس اشتباه است که جمهوری اسلامی زیر فشار حداکثری و تحریم ها فرو خواهد پاشید. آنان که شورای گذار را درست کرده اند خودشان می دانند که امریکا در وضعی نیست که خواسته آنان را برآورده کند. تغییرات در ترکیب و سیاست حکومت ممکن است رخ دهد. اما منشاء این تغییرات از درون و پیرامون نظام حاکم است و نه از خارج کشور آن هم با کمک آقای ترامپ و متحدان.
در شرایطی که کشور بر اثر شیوع کرونا، و زیر فشار حداکثری و تحریم ها، و بر اثر فساد گسترده و خودکامگی، سخت در تنگنا قرار گرفته است همکاری فدائیان خلق با جریان های غیر چپ یک ضرورت قطعی است. اما موضوع این همکاری قبل از همه مبارزه علیه تحمیل فقر بیشتر بر زحمت کشان، و علیه تحمیل تنگدستی بیشتر به همه اقشار اجتماعی است. این مبارزه فقط به تلاش برای تقسیم عادلانه تر درآمدها و افزایش سهم زحمتکشان در تولید ملی نیست. این مبارزه برای دفاع از منافع کشور و افزایش تولید ملی نیز هست. این ادعا که دود تحریم ها فقط به چشم دولت می رود و به مردم زیان نمی رساند یک یاوه مغرضانه است. هرچه شدت تحریم ها بیشتر میزان بیکاری گسترده تر و شاغلان هم خالی تر.
چپ عدالت خواه، چه از تبار فدائیان باشد چه نباشد، باید پرچم دار مبارزه علیه تحریم های ناعادلانه ترامپ علیه کشور باشد. یک بخش عمده از مبارزه چپ در خارج از کشور مبارزه علیه عناصر و ذی نفوذ در دستگاه حاکمه کشورهای غربی، بخصوص امریکاست، که کارشان هیزم گذاشتن در تنور تحریم های ترامپ است.
نیروهای شرکت کننده در مبارزه علیه تحریم ها مهم نیست که سلطنت طلب باشند یا اسلام گرا، مهم نیست که لیبرال باشند یا سوسیالیست. مهم این است که آماده باشند پرچم مبارزه ای متحد علیه تحریم های ضد ایرانی را بلند کنند، مهم این است که در هر نقطه دنیا که هستند با مراجعه به احزاب و شخصیت های مخالف تحریم نقشه لابی های ضدایرانی برای تداوم و تشدید تحریم ها را خنثی کنند.
این که شورای مدیریت گذار یک تشکل جمهوری خواه هست یا نیست، این که ساختار آن دموکراتیک هست یا نیست، این که اعضای این شورا رهبری آمریکا در جهان را قبول دارند یا ندارند، هیچ کدام در این شرایط مشخص معیار همکاری یا عدم همکاری حزب چپ ایران (فدائیان خلق) با آن نیست. آنچه که معیار عینی برای همکاری، یا مبارزه، با این جریان است همانا موضع آنهاست در مورد تحریم های ناعادلانه و ضد بشری رئیس جمهوری امریکا.