مجاهدین و اپوزیسیون

از جانب طیفی از اپوزیسیون جمهوری اسلامی در یکی دو هفته اخیر یک فعالیت نسبتا گسترده در محکومیت و اعتراض به محدودیت های اعمال شده از طرف دولت آلبانی و فرانسه علیه مجاهدین جریان داشته است. از فحوای کلام این معترضان نوعی حمایت، مستقیم یا غیر مستقیم، از حضور و فعالیت مجاهدین به چشم می‌خورد. بخصوص که آنها این محدودیت‌ها و فشارها را نتیجه بده بستان های حکومت با امریکا می‌بینند. حکومت هم البته چنین تبلیغی می‌کند.

هیچ یک از محافل طرفدار نظام سابق در این اعتراضات و محکوم کردن‌ها حضور ندارند. آنها در طول ۴۰ سال گذشته با مجاهدین برای جلب نظر و حمایت جناح های سیاسی در امریکا رقابت داشته و جنگیده‌اند.

این ادعا که ماجرای کمپ اشرف ۳ و در عدم صدور اولیه مجوز برای همایش پاریس نتیجه تشبثات جمهوری اسلامی حکومت بوده هنوز بی پشتوانه است. هیچ پیشکش مهمی از جانب تهران عرضه نشده که بتواند آمریکا را به اعمال محدودیت ترغیب یا راضی کند. تهران هیچ اهرم مهمی در دست ندارد که بتواند مکرون یا بایدن برای مهار فعالیت مجاهدین را زیر فشار بگذارد.

حضور مایک پنس و لیز تراس در همایش پریروز و پیام مایک ‌پمپئو و حمایت تمام قد آنها از مجاهدین نشانگر این است که جناح‌های دست راستی به صورت تمام قد علیه محدود کردن مجاهدین ایستاده‌اند. نظر به عمق پلاریزاسیون سیاست در امریکا محال است ترامپی ها و بایدنی ها بتوانند سیاستی همسو در قبال تهران و اپوزسیون، از جمله مجاهدین، اتخاذ کنند، همانگونه که در مخاصمه اوکراین و روسیه هم نمی‌توانند. ما هم چنین از تفاوت مناسبات بایدن-هربس و ترامپ-پنس با نتان یاهو اطلاع کامل داریم.

سازمان مجاهدین خلق طی یک روند ۴۰ ساله به یک عضو قابل اتکا و کاملا وفادار به بلوک دست راستی ها در غرب، به ویژه، در امریکا، تبدیل شده است.

دموکرات‌ها به مجاهدین بی‌اعتمادند و باور آنها این است که مجاهدین ابزار دست جناح تندرو، پنس-ترامپ-نتانیاهو-پمپئؤ برای خراب کاری و کارشکنی در سیاست‌های خاورمیانه‌ای بایدن و همفکران اروپایی، از جمله تنش زدایی با تهران، است.

در ۱۹۷۳ هم شکاف در دستگاه حاکمه آمریکا رو به تعمیق گذاشت و شاه با یک سرمایه‌ گذاری سنگین به سود نیکسون وارد درگیری مستقیم با طرف مقابل شد. تا هنوز هم که هنوز است پهلوی خواهان قدیم از نیکسون تمجید و به کارتر لعنت می‌فرستند.

حضور پنس، معاون ترامپ و لیز تراس نخست وزیر قبلی بریتانیا، در اجلاس پاریس را نباید دست کم گرفت. این حضور در حالی اتفاق می افتد که مکرون عملا تلاش کرده بود مانع برگزاری اجلاس شود و بایدن هم از اقدامات دولت آلبانی علیه مجاهدین اعلام حمایت کرد.

۱- نظر به توازن قدرت و امکانات طرفین دعوا در آمریکا و جهان این که ایران بتواند روی مجاهدین معامله کند بلاموضوع و غیرعملی است.

۲- سازمان مجاهدین تا کنون طی ۴ دهه یکی از تاثیرگذارترین نیروها بر سیاست غرب در قبال ایران بوده است. این وضعیت ادامه خواهد داشت.

۳- نظر به حد پلاریزاسیون سیاست در امریکا و تاثیر آن در اقصی نقاط جهان، رقابت سیاسی در تهران، و نیز رقابت طیف‌های اپوزیسیون ایرانی، نمی‌تواند از سمت‌گیری های قطب‌های سیاست در امریکا برکنار یا نسبت به آن بی‌تفاوت بماند.

مرور موضع گیری های طیف‌های مختلف اپوزیسیون ایرانی – به ویژه در زمینه مطالبات از «جامعه بین‌المللی» در جریان جنبش مهسا – داده‌های قابل اتکایی برای شناخت حد تاثیر گذاری پلاریزاسیون سیاست در غرب روی سمت‌گیری و سویه حرکت جناح‌های اپوزیسیون ایرانی به دست می‌دهد.